Equites Singulares Augusti   id:  5770592
Equites singulares Augusti dowodził tribunus militum. Początkowo składała się z 720 jeźdźców. Liczba ta wzrosła do około 1000 za Hadriana (117-38 r.), a za czasów Septymiusza Sewera (197-211) została powiększona do 2000 jeźdźców. Equites singulares Augusti jak i Germani Corporis Custodes były to oddziały rekrutowane z ludności germańskiej, głównie z Batawów i Ubiów. Była to formacja o charakterze prywatnym. Zarówno Equites singulares Augusti jak i Germani Corporis Custodes nie mieli statusu żołnierzy a niewolników cesarza. Oktawian August a za nim kolejni cesarze swą osobistą ochronę rekrutowali spośród Batawów i Ubiów, aby utrudnić wciągniecie ich w spisek przeciw cesarzowi (cesarze dbali o to aby tylko i wyłącznie dowodzący Equites singulares Augusti znał łacinę). Ten stan rzeczy wywoływał niezadowolenie w senacie, również Tacyt i Kasjusz Dion uważali, że nie godzi się aby o bezpieczeństwo cesarza dbali niewolnicy, a utrzymywanie prywatnej armii przez cesarza jest wbrew tradycji, zaś Swetoniusz wypowiadał się mniej krytycznie o tej formacji.

Koszary Equites singulares Augusti (Castra singularium equitum Nova) znajdowały się w miejscu gdzie dzisiaj stoi Bazylika św. Jana na Lateranie.

Na Kolumnie Trajana (113 r.), Equites singulares Augusti są przedstawieni z symbolem podwójnej błyskawicy.

Wydaje się, że po kilku kampaniach, oddziały singulares pozostawały na prowincji, w celu stworzenia podstaw nowych alae, wiadomo, że jeden oddział Equites singulares Augusti stacjonował w Recji w połowie II wieku.

W 312 r, po pokonaniu cesarza Maksencjusza w bitwie przy moście Mulwijskim, Equites singulares Augusti została rozwiązana wraz z pretorianami, przez cesarza Konstantyna I.

Historycy nie są zgodni jakie przyczyny legły u podstaw rozwiązania Equites singulares Augusti. Najczęściej dopuszcza się dwie możliwości: być może już Dioklecjan powołał formację która zastępowała Equites singulares Augusti czyli scholae, lub scholae mogła być powołana dopiero przez Konstantyna, ale jako bezpośredni następca equites singulares.